Survival wysokiego poziomu odnosi się do ludzkiej świadomości (samoświadomości).

Praca wykonywana przy pomocy młotka, obcęgów i śrubokręta jest bardzo istotna. Nie możemy się bez niej obejść. Bardziej skomplikowane prace potrzebują projektanta-technika, który obliczy wszelkie parametry budowli, maszyny, urządzenia i wskaże algorytm ich procesu tworzenia.

Będą też potrzebne zupełnie nowe narzędzia. Jesteśmy oczywiście świadomi — idąc tym tropem — że istnieją jeszcze wyższe stopnie złożoności, skomplikowania i utechnicznienia. Mamy już do czynienia z hi-tech. To etap, na którym użytkownik prawie na pewno nie wie „jak TO działa”, ani nie potrafi TEGO naprawić samodzielnie bez specjalistycznych narzędzi — potrzebni fachowcy!

---

Wiedza o człowieku i jego funkcjonowaniu ma również wiele poziomów.

Jeden z tych poziomów możemy odgadnąć, kiedy czytamy o dopingu wśród sportowców, albo gdy oglądamy reportaż o szkoleniu wojsk specjalnych. Możemy nawet prowadzić z kolegami rozbudowane dialogi dotyczące specyfiki „jednego” i „drugiego”. Ale i tak nie wiemy „jak TO działa”. Istnieją jeszcze wyższe poziomy…

---

Hasłowo przedstawiam pewną problematykę, która jest rozwiązywalna i doskonale wpisuje się w działania survivalowe. Uznajmy (bo to propozycja), że istnieją reguły przetrwaniowe ukryte w określonych obszarach zainteresowania człowieka:

• orientacja w rzeczywistości
  • zewnętrznej
  • wewnętrznej
  • korelacyjnej
• prakseologia i ergonomia; techniki i umiejętności
• wola przetrwania
  • jako energia życiowa
  • jako pęd życiowy (ukierunkowana aktywność)
    
  • jako harmonia życiowa

Polecam „Cybernetykę i charakter” Mariana Mazura, książkę, która wraca do łask… W niej znajdziecie nieco odpowiedzi. Cybernetyka jest nauką o autonomicznych działających układach. Takim układem jest człowiek. Autonomia oznacza samokontrolę poznawczą, emocjonalną lub/i decyzyjną. W ramach tego mamy tu do czynienia m.in. z:

• psychofizjologicznym sprzężeniem zwrotnym
• efektem empatycznego współprzeżywania (w tym antycypowanie cudzych emocji i zachowań)
  
• kontrolą czasu i przestrzeni
• możliwością treningu autogennego

Orientacja w rzeczywistości odnosi się między innymi właśnie do czasu i przestrzeni. Czas jest dla człowieka zjawiskiem oczywistym, lecz nienamacalnym. Z przestrzenią człowiek jakoś sobie radzi — uważa, że przestrzeń jest pod jego kontrolą. Stara się sobie to udowadniać lotami na Księżyc i marsjańskimi eksploracjami.

Ale „wychodzenie poza” nie oznacza jedynie opuszczenia własnego pokoju. Bycie autonomicznym nie oznacza z kolei wyłącznie demonstracyjnego akcentowania, że jest się niezależnym od innych ludzi (zwłaszcza autorytetów). Jeżeli przyjąć, że nasz własny centralny układ nerwowy — funkcjonujący mózg — jest ośrodkiem samoświadomości, oglądu i oceniania świata oraz podejmowania decyzji, to… autonomia wyższego rzędu może oznaczać „wyjście poza własny mózg”, a więc stanie się niezależnym od własnego myślenia (introspekcja) oraz od wrodzonych odruchów i instynktów (np. od „zarażania się myśleniem tłumu”).

Orientacja w rzeczywistości bezwzględnie wymaga, aby uznać samego siebie, swoją jaźń, za odrębny autonomiczny układ. Ten właśnie układ trzeba koniecznie poznać i zrozumieć jego działanie. Paradoksalnie: poznanie siebie wydaje się oczywiste i proste, bowiem mamy z sobą do czynienia od… dawnych czasów, zatem znamy siebie jak nikogo więcej. Okazuje się, że pierwsze chyba w życiu osobniczym „wyjście poza” dokonuje się w owym „pierwszym momencie”, kiedy to sami siebie zaskoczyliśmy. Kiedy nie sądziliśmy, że potrafimy… że zrobimy… że jesteśmy… że nam się udało… Albo — że nam się nie udało, choć powinno. I właśnie te negatywne doświadczenia wpychają nas w sytuację, że staramy się nie wnikać zbyt przenikliwie w poznawaniu własnych negatywnych stron. No chyba, że już odlecieliśmy i… zachwycamy się własnym osobistym chamstwem, bezczelnością, olewactwem. Ale na to — bywa — często już nie ma rady.

---

Fragmenty pewnego szkolenia umiejscawiają czas wśród czynników przetrwania.

Przetrwanie wymaga uwzględniania istotnych elementów rzeczywistości:

• życie (jako specyficzna forma istnienia)
  
• *) czas
• przestrzeń
• zasoby i zjawiska naturalne
• zasoby ludzkie
• zasoby własne, najbardziej osobiste, które się traci z własnym życiem

Na przetrwanie wpływają wszelkie relacje pomiędzy wyżej wymienionymi elementami, ich parametry, nasze operowanie na nich. Warto się zastanowić, które z nich są najsilniej związane z nami, a więc mamy na nie największy wpływ. Automatycznie zauważymy te obszary, na które mamy wpływ nikły, albo żaden. Układanka wychodzi zawsze ciekawa, bo to jest życie właśnie.

---

*) CZAS – jedno z podstawowych pojęć filozoficznych, skalarna wielkość fizyczna określająca kolejność zdarzeń oraz odstępy między zdarzeniami. Jest nierozerwalny z "przestrzenią" i należałoby używać określenia "czasoprzestrzeń".
 Może być rozumiany jako:

- chwila, punkt czasowy
- odcinek czasu
- trwanie
- zbiór wszystkich punktów i okresów czasowych
- współrzędna czasoprzestrzeni w teorii względności

Są to wizje, które powinniśmy traktować jako subiektywne - łatwiej nam będzie na nich operować. W survivalu musimy być obserwatorami zdarzeń, mają one dla nas zupełnie inne znaczenie niż ogląd przyrodniczych obrazów z życia – główną rolę gra bowiem świadomość, że nasze włączenie się (albo też wyłączenie) musi nastąpić w optymalnym momencie, właśnie w tym, który decyduje o nas.

Znaczenie takiej czujności docenimy wówczas, kiedy dopracujemy się własnych technik manipulowania czasem subiektywnymi oraz wykorzystania czasu obiektywnego