Adaptacja jest jednym z kluczowych pojęć w survivalu. Jest to pojęcie odnoszące się do dostosowywania się psychicznego — Wikipedia oraz społecznego — Wikipedia.
Survival przewiduje stosowanie najbardziej skutecznej adaptacji — dwustronnej. „Survival jest sztuką dostosowywania samego siebie do warunków zewnętrznych oraz sztuką dostosowywania warunków zewnętrznych do swoich potrzeb” — Wikipedia. Ten rodzaj adaptacji prowadzi do integracji starych wartości oraz nowych, wypracowanych ad hoc. Oznacza to pojawianie się sytuacji powstawania optymalnych zgodności, wypracowanych na podstawie reguł konsensusu. Dotyczy to tak sytuacji człowiek-natura, jak i sytuacji społecznych — Wikipedia.
Metodyka myśli survivalowej doskonale nadaje się do poznania i — niejako: naturalnego — zrozumienia znaczenia adaptacji dwustronnej. W ramach takiej edukacji człowiek wychodząc od prymitywnego (ograniczonego do podstawowych środków), indywidualnego w działaniu, bytowania w surowych warunkach — doświadcza rozpoznania własnych podstawowych potrzeb przetrwaniowych.
Dalszym krokiem jest doświadczanie prostej współpracy z drugim człowiekiem, a następnie tworzenia wspólnoty. Gromadzenie doświadczenia tego rodzaju prowadzi do holistycznego (całościowego, zwartego, harmonijnego) rozpoznawania rzeczywistości rozpoczynając „od korzeni”, czyni człowieka spójnym, koherentnym.
Powyższy postulat znajdujący się w 'pełnym survivalu’ uwarunkowany jest posłużeniem się odpowiednio zbudowanym programem, który uwzględni nie tylko strony techniczne, ale będzie zawierał problematykę psychologiczną i socjologiczną.